باردیگرساندنیست خورهای کشورمان توفیق یافتند در کنار محمود جان، و محمود عزیزشان، ساعاتی را به عیش و نوش پردازند.
آخر محمود جان نمی تواند دوستان و یاران وفادار خود را از یاد ببرد.
محمود جان فراموش نمی کند که چگونه این عزیزان زحمت کشیدند، و برایش پاچه خواری کردند، و بازهم برایش سرودست می شکنند، و دربرابرش کرنش می کنند.
چرا که نه؟ چرا آن ها نباید بازهم، باردیگر در خدمت یار خودباشند؟ وچرا محمودجان نبایداز هرنظر پاسخگوی این محبت ها و دوستی ها باشد؟

سورچران های هرجایی، می خورند و با چاپلوسی به خیانت کار تازی نژاد، از پشت به مردم ایران خنجر می زنند.

بی تردید محمودجان هم حق زیادی برگردن این عزیزان دارد. آن ها هرگز فراموش نمی کنند که محمودجان سال پیش بلیت مجانی با پول کافی برایشان فرستاد تا قدم رنجه فرمایند وبه عنوان سیاهی لشکر، مجلس فرمایشی ایشان را درتهران زینت بخشند.

آن ها به یاد می آورند که چگونه در هنگام بازگشت آن ها، محمود جان چک های ارز خارجی را از کیسه کرم و سخاوت خود، برایشان تهیه دیده بود.
آن گاه، پس از در آغوش کشیدن همدیگر، و رد وبدل نمودن آخرین بوسه های بدرقه و خداحافظی، و سرازیر شدن اشک دوری و مفارقت، به عنوان « برگ سبزی است تحفه درویش» پنهانی و یواشکی در کیف آنان جای داده بود.

محمود جان نمک ناشناس نیست. او تا به حال برای این عزیزان کاملاً قدرشناس بوده است.
آخر این بیچاره ها تا چه اندازه با استفاده از دستمال یزدی، چاخان و چاپلوسی بسته بندی نکردند، و به محمود جان تحویل ندادند؟ اندکی انصاف وانسانیت لازم است تا این همه فداکاری و از خودگذشتگی را درک کند.

محمود جون با هریک از دستمالچی های مزدور به خوش و بش، لب بوسی و لب لیسی می پردازد.

این ساندنیست ها، اگر درگذشته در ساواک بودند، و اکنون در آمریکا سماق می مکند، یا به رانندگی تاکسی می پردازند، محمودجان وظیفه داشت که حقوق و مزایا همراه با عیدی، و فطریه سی سال وفاداربودنشان را بابهره بانکی ۲۰٪ سی سال دیرکرد، یک جا همراه با ارز کافی برای سفرهای بعدی در اختیارشان می گذاشت.
باید اذعان کرد که مردی و مردانه، محمود جان همه این بدهکاری ها را، خیلی هم چرب تر و نرم تر پرداخت.
این حاتم بخشی محمودجان، موجب گردید که گشنیز خانم هایی که آن شب در نیویورک به دست بوسی محمودجان آمده بودند، سه شبانه روز پیش از آن، به وسمه کاری، تعمیرات، و ضد عفونی داخل و خارج خود پردازند.

نکته دیگر این که، اگر این سادنیست های بخت برگشته، درگذشته بافروش خانه ودیگر املاک خود، آن ها را به ارز خارجی تبدیل نموده و از ایران بیرون برده اند، محمودجان بلادرنگ به فریادشان رسید. نخست پول اقامت، پذیرایی در هتل، مسافرت، ورفت و آمدهایشان را پرداخت کرد، دیگر این که، اگر مشکلات قانونی داشتند، و به دلیلی تحت تعقیب بودند، به نجاتشان برخاست و آنان را از تعقیب و مجازات تبرعه نمود.

اگر پسرخاله یا دختر عمه اشان در ایران راه به جایی نیافته بود، و پشت درب های دانشگاه رژه می رفتند، و به گفته ای مهندس راه و ساختمان بودند، یعنی راه می رفتند، و ساختمان ها را می شمردند، طفلکی محمودی با چه تلاش و کوششی توانست آنان را مانند طفیلی و وصله ای ناچسب به سازمان و مؤسسه ای بچسبانید، تا از حقوق و مزایا بی بهره نمانند.
آخر سفره ای گسترده است، و ارزهای فروش نفت در آن آماده. چرا محمودی و ملا خاگینه ای، همراه با مجتبی جلاد فرزند گرامی اشان، و دهها دوجین آخوند ریز ودرشت دیگر نباید از این خان به یغما برند؟ چرا که نه؟

گروه دستمال به دست ساندنیست خور در حال چاخان گفتن و دم تکان دادن در حضور محمود جون

محمودی خدمات دوستان گرامی اشان چون علیرضا افتخاری، و هوشنگ امیر احمدی را هرگز فراموش نمی کند.
آخراین نازنینان همیشه باسختی و دشواری یک چمدان دستمال یزدی به همراه می آورند، تا خود و دیگرهم قطارانشان، از ستایش و تمجید کرامات محمود جانشان در برابر دوربین های فیلم برداری کوتاهی نکنند، و از یکدیگر باز نمانند.
محمودی هم به جبران این همه دوستی، به آنان وعده جایزه های بزرگتری داده، که از جمله شرکت در صادرات بخشی از کالا، و دادن زمین ویلایی در شمال می باشد.
به راستی کشورما چه رئیس جمهور، و چه امت قدردان و شکر گزاری دارد، که همدیگر را فراموش نمی کنند، و هی به هم می رسند؟

محمودی، آمدن و شکرپراکنی دوستان عزیزی چون اردشیر عمانی و ثریا سپه پوراز سازمان لابی گری کاسمی، آرمان شهبازی، و به اصطلاح خبر نگار بلبل زبانی چون غزل امید که بر هرچه زن در جهان است گفته زکی، و براو لجن کشیده، را فراموش نمی کند، و برای آن همه دستمال یزدی به کار بردنشان، جوایزی در نظرگرفته است.

بدیهی است ملت خس و خاشاک هم بی کار ننشسته ، و این پاچه خواران، و مکندگان خون ۷۰ میلیون را فراموش نمی کند، تا در فردای آزاد ایران پاسخی جانانه به این خوش خدمتی و وطن فروشی بدهد.

ما برای این چاپلوسان، و فرصت طلبان نامی وصفتی بهتر از «هرجایی» نمی شناسیم. آیا این لاشخوران به ویژه زنانی که به نام خبرنگار و یا نام های دگر، به چاپلوسی یک جنایت کار و غارتگر سرمایه ملی و مردمی می پردازند، هرزه، و هرجایی اند، ویا آن بانوی بیچاره که درنتیجه ظلم و ستم اجتماع و محیط نامتناسب، به ناچار و برخلاف خواسته خود به تن فروشی وادار شده است؟

بی تردید، چهره این خردباختگان و مزدوران در ویدیو به یادگار ماندنی است، و هرگز از دیدگاه و خاطره مردم دربندمان دور نمی ماند.