اکنون ما شاهد آنیم که در تاریکی شب برگ های قرآن پاره پاره شده، در خیابان های تهران به صورت پراکنده دیده می شود. گزارش تلفنی از شهرهایی مانند اصفهان، کاشمر، ارومیه، بابل، و چند شهر دیگر نیز دال بر این حکایت است.
بی تردید، انجام این گونه از کارها، ناشی از نهایت خشم و کینه مردم ما از این اسلام خشن و کشتارگر است. در هرحال، این یک کار ناپسندی است که بدبختانه از فرط ناچاری و درماندگی، از جوانان غیور و میهن دوست ما بروز می کند.
برگ های پاره شده قرآن، نشانگر عصیان ملی از این کتاب ودین کشتارگر غیر مردمی
علت این طغیان و خشم مردمی از کجا سرچشمه گرفته؟ چرا قرآن؟ و نه کتابی دیگر؟. علت را باید در این دانست که از ۱۴۰۰ سال پیش تا کنون، گرچه مردم ایران به ناچار دین خون و شمشیر تازیان بیابانی را پذیرا شدند، ولی هرگز از روی صمیمیت، و از روی دل و قلب پاک خود بدان تن در ندادند.
مردم ایران، در طی دو سده حکومت جابرانه و دیکتاتوری خونین خلفای اموی، به ناچاربه دین اسلام گردن نهادند، و به دستورات داده شده عمل کردند. ولی هرگز روی خوشی به قرآن نشان ندادند.
آن گاه، نسل های بعدی، که می دیدند یارای اعتراض و سرپیچی از این دین خون و شمشیر را ندارند، تلاش کردند، اسلام را با فرهنگ انسانی و زیبای ایرانی زینت بخشند، و چهره غیر مردمی و زورگویی آن را ملایم و جامعه پسند کنند.
از این روی، نخست مردم کشورمان قرآن را که از آن بیزار بودند، نخواندند، و به کناری نهادند. سپس از پیشوایان عرب که فاقد هرگونه صفات و خصوصیات پسندیده انسانی بودند، صفات برجسته ایرانیان، مانند راست گویی، گذشت، فداکاری، بخشش، به تنگدستان و فقیران رسیدگی کردن، جوانمردی، میهمان دوستی و مانند آن، به ویژه پندار، کردار، و گفتار نیک برگرفته از دین زردشت را بدان ها نسبت دادند.
هنگامی که از زمان صفویه سر وکله آخوندها در ایران پیداشد، چون قرآن عربی بود، و ایرانیان نمی خواستند آن را بخوانند، واگر می خواندند و می فهمیدند، آن را به کناری انداخته، و به یکباره از اسلام روی گردان می شدند، این بود که آخوندها باکلک و حقه بازی همیشگی خود، به تفسیر آن پرداختند، و بر روی زشتی ها و جنایات آن ماله کشیدند، و این پیر عجوزه و غیر قابل تحمل را با پوششی زیبا و فریبنده، دلربا، و دوست داشتنی ساختند.
آخوندهای شیعه کلاه دیگری نیز برسر مردم گذاشتند. آنان، با اشاره به یک مشت اسناد و روایت جعلی از امامان و پیامبر، خواندن این کتاب بدون درک معنی و مفهوم آن را ثواب و دارای پاداش بزرگ و غیر قابل تصوری در آخرت دانستند.
آن هم آخرتی که همیشه برای ناآگاهان، درماندگان، و خردباختگان وعده سر خرمنی بیش نبوده است و از دید ونگاه منطق و علم باورنکردنی و دروغ بزرگ است.
تازیان قرآن داشتند، و ما زمین هارا، و حالا ما قرآن داریم و آن ها زمین هایمان را- ماسرزمین خود را دادیم و تازی نامه گرفتیم
ما دیگر سرزمین نداریم، ولی قرآن داریم- چه معامله و داد وستد پایا پایی؟
باید دید و از خود پرسید تازیان با آوردن قرآن به کشورمان، و تحمیل آن به ما، چه چیزهایی از ماگرفتند؟- این پرسش و کند و کاو در آن، برهر فرد ایرانی لازم و ضروری است.
نخستین کار تازیان، آن بود که هزاران کتاب های علمی، فرهنگی، تاریخی، پزشکی، و ادبی ما را در کتابخانه های بزرگ گندیشاپور، تیسفون، همدان، استخر، ری، فارس، و خراسان بزرگ سوزاندند، و به آب ریختند. زیرا تازیان بر این باور بودند که همه چیز در قرآن نوشته شده، و با وجود قرآن ما به کتابی دیگر نیاز نداریم.
همچنین این گفته در میان ایرانیان است که؛ «وقتی تازیان به ایران آمدند، آنان قرآن داشتند، و ما زمین، باغ، و کشاورزی داشتیم. حالا آن ها زمین، باغ و کشاورزی دارند، وما فقط قرآن داریم».
از آن چه گفته شد می توان به جرأت گفت که سوزاندن هرکتابی، چه خوب ویابد، عمل شایسته و درستی نیست. مثال خوب و پرمعنای فارسی می گوید: «هرکتاب ارزش یک بارخواندن رادارد».
دلیل بهتر آن این است که کتاب خوب، معلمی آموزنده است و به ما چیزهای خوب می آموزد، وکتاب بد، درس عبرتی است که نباید آن روش و راه رادنبال کرد.
چنان که وقتی از لقمان حکیم می پرسند که ادب را ازکه آموختی، پاسخ می دهد از بی ادبان؛ «زیرا یاد گرفتم تا کارناپسند آنان را تکرار نکنم».
آقای بهرام مشیری که یک اندیشمند میهن دوست است، بر این باور می باشد که ما باید روز شکست خودمان را از تازیان در تاریخ پیداکنیم، آن روز را روز عزای ملی بنامیم، و در آن روز، هرکجا هستیم قرآن های خود را جمع آوری نموده، و همراه با نامه ای با پست به سفارت خانه های عربستان در سراسر جهان بفرستیم.
در نامه یاد آور شویم که این کتاب را ما به رسم امانت ۱۴۰۰ سال درپیش خود نگاه داشتیم، بر تزئین و زیبایی آن نیز افزودیم، حال، از آن جا که برای ما تا کنون سودبخش و منشاء خیری نبوده است، با کمال میل و دوستی به صاحب اصلی آن که شما باشید بر می گردانیم.
