۲۵ بهمن، روز امید، روز آرزو، وروز آزادی ملت در بند رژیم جهل و جنایت ولایت وقیح را گرامی می داریم، و از هم میهنان محترم و فرهیخته درخواست داریم با همه توان و وجود خود در این همایش و خروش ملی شرکت فرمایند. به امید پیروزی.

در تمام این مدّتی که سکوتی سرسام آور بر روی جنبش سبز ما، سایه افکنده بود، من و دیگر دوستان، اعتراض کردیم، نوشتیم و نقد کردیم و خواستار دوباره به حرکت در آمدن جنبش شدیم.

جنبشی که تولّدش را با چشمان خود دیدیم، کنارش بودیم تا رشد کند و بال و پر بگیرد، در خیابان های تهران و دیگر شهر های ایران عزیزانمان، با تن و گوشت و خونشان از جنبش مان، که رنگ سبزش، ترس بر دل و جان همه ی دیکتاتور های دنیا انداخته بود و امید و شادابی را به انقلاب تونسی ها و حرکت مردمی مصر، هدیه کرده بود.

همه نیک میدانیم، که چه شد و چه بر ما گذشت، همه خوب چهره ی اشخاصی را که باعث مرگ تدریجی جنبش ما شدند را به یاد می آوریم، ما خائنان به میهن و آزادی ایران را فراموش نخواهیم کرد.

کسانی که با سکوت و راهکارهای غلط خویش، مردم را از خیابان ها به خانه ها فرستادند و باعث قدرت گرفتن چوب و چماق و طناب های دار شدند و ترس را بر دل مردم نشاندند و به قولی آب سردی ریختند بر روی آتش برخاسته از حرکت مردم که اگر ادامه میافت، دامان همه ی جنایتکارانی که بر ایران حکمرانی می کنند را می گرفت و می سوزاند.

جنبش سبز بی نوای ما، به آتشی ناچیز، زیر خاکستر تبدیل شد. دقیقه ها و ساعت ها و روزها گذشتند، عدّه ی بسیاری زندانی شدند، از آن دسته ی جوانان و مردان و زنان پر شور و شجاع، گروهی نیز، اعدام شدند و از میانمان رفتند.
عدّه ای توسط مزدوران در خیابان ها و جلوی چشممان کشته شدند، با ماشین از روی تنشان رد شدند، از پل پایین انداختنشان، گلوله ی مستقیم قلب نازنینشان را شکافت و ما فقط نگاه کردیم و اشک ریختیم و ناله نمودیم.

خیلی ها هم، مثل من، آواره ی دنیا شدند، از خانه رانده و در به در و بیچاره گشتند، امروز درست یکسال است که من، رنگ خانه و خانواده را ندیده ام. در این یکسال چه اشک هایی که ریخته نشد؟، چه دل هایی که از غم فراق پر از درد و ناراحتی شدند و سوختند؟، چه خانواده هایی که از هم پاشیده نشدند و چه نازنینانی را از دست دادیم؟.

من یک سال است که دلتنگ دستان پر محبت مادر هستم، یکسال است که، فکر کردن هر روزه به اینکه کی می توانم دوباره خانواده ام را ببینم، پریشانم می کند، یک سال است که…
همه ی ما درد های بیشماری را در این مدّت تحمل کردیم. همه ی ما، رفتن و دلتنگی ها و از دست دادن و سوختن ها و بودن و حس تلخ نابودی را، در این یکسال تجربه کرده ایم.

امروز دیگر نمی خواهم از مسلمان و یهودی و عرب و عجم سخن بگویم، امروز دوست دارم که دوستی هایمان پر رنگ تر و قوی تر شود.  امروز روزی است که باید، ما، همه ی ایرانیانی که روی این کره ی خاکی نفس می کشیم، و ته دلشان عشقی به وطن دارد، دست به دست هم دهیم و با اتحادی قدرتمند، به جنگ اهریمنان زمان برویم.

همه اش، دو روز دیگر فرصت داریم، تا مردم بیشتری را از واقعه ی بیست و پنجم بهمن ماه، آگاه سازیم.
با سیاستی غلط یا درست، من و تو را به صحنه ی مبارزه دعوت کرده اند، در مرام ما سبز ها نیست که صحنه را خالی از حضور خود کنیم.
ما، همه ی سبزهای ایران، از مسلمان شیعه ی دوازده امامی دو آتشه گرفته، تا خدا ناباور ها، از آزادی خواهان و دموکرات ها گرفته، تا مشروطه خواهان و سلطنت طلب ها، از کارگرانی که حقوقشان را نمی دهند، در ایران خودرو با ماشین زیرشان هم میگیرند، تا قشر های مرفّهی که دلشان به حال تهی دستان مملکتشان می سوزد، همه و همه، یکدل و یک صدا، قدم به خیابان ها می گذاریم و دیکتاتور را فراری می دهیم.

دوستان سبز سبز سبز من، گروه ما، همواره اعلام کرده که تابع اکثریت بامنطق و باخرد است و هر آنچه که مردم خردمندانه بخواهند و تصمیم بگیرند، ما نیز در کنار مردم، و دوشادوش آن ها خواهیم بود، ولی در این بین، چند نکته را در پس این اعتراض همگانی میبینم که صلاح میدانم به آن ها اشاره ای داشته باشم:

۱- از تجربیات گذشته درس بگیریم و به یاد داشته باشیم که سگان ولی فقیه تا به دندان مسلّح شده اند، پس خودتان می دانید که با شعار و سکوت نمی توانیم از خودمان محافظت کنیم، اشتباه تظاهرات های قبلیمان را که منجر به دستگیری، ضرب و شتم و کشته شدن دوستانمان شد را، تکرار نکنیم.

۲- چهره هایمان را با ماسک های ضد آلودگی هوا، پارچه های سبز و یا هر چه که به نظر خودتان می رسد، بپوشانیم که در صورت عدم موفقیت، امنیت جانیمان حفظ شود.
اگر، به طور مثال، دیدیم که عدّه ای سرباز، یک جوان و معترض را گوشه ای گیر انداخته اند و دارند او را کتک می زنند، مثل پارسال، فقط نایستیم و تماشگر باشیم، چون مسلماً تعداد ما، از آن ها بیشتر خواهد بود، دسته جمعی به سمتشان یورش برده و دوستمان را نجات می دهیم.
باز هم اشاره می کنم که از هر چیزی که می توانید استفاده کنید تا بتوانید مزدوارن را از پای در بیاورید.

اگر حمله ای از سوی مزدوران رژیم صورت گرفت، یک یا چند نفر از هم میهنان مورد ضرب و شتم رژیم قرار گرفتند، وظیفه هریک از ما ایرانیان است که تنها نظاره گر نباشیم بلکه ما هم همگی، و دسته جمعی به سوی آن جانیان هجوم بیاوریم. یکی از دلیل موفقیت مصری ها، دفاع از خودشان و عمل مقابل به مثل در برابر مزدوران رژیم بود.

۳- همانطور که یکپارچگی و حمایت ما از یکدیگر، به ضرر مزدوران است، یکپارچگی آن ها نیز، برای ما خطرناک خواهد بود، بنابراین، نگذاریم تا با یکدیگر متحد شوند و با یورش به آن ها موجب پراکندگی شان شویم.
برای مشغول کردن نیروهای سرکوبگر به محل تجمع انها حمله ور شوید و مانع از بهم پیوستگی انها به یکدیگر شوید که معمولا این کار با تعداد ۵۰ نفر تا ۱۰۰ نفر انجام میشود.

۴- پیامی از انجمن ضد کودتا دریافت کرده ام، که آن را بدون هیچ تغییری در این قسمت می گذارم:
“در تجمعات سال گذشته مزدوران گارد ضد شورش با استفاده از موتور به تجمع مردم حمله ور میشدند که در اینجا لازم است به راهکارهایی در این زمینه بپردازیم.
در صورت حمله موتور سواران، بر سر راه انها گازوئیل و یا روغن سوخته اتومبیل ریخته شود این کار باعث میشود موتور سواران به شدت زمین بخورند و این امکان را برای معترضین ایجاد میکند که به انها حمله ور شوند و انها را خلع سلاح کنند راه دیگر استفاده از میله های اهنی است که برای متوقف کردن این مزدوران موتور سوار باید این میله ها را به درون چرخ موتور انها فرو کرد تا باعث واژگونی انها شود .

۵- راه دیگر استفاده از گل میخ است بدین منظور که درب قوطی های پلاستیکی نوشابه را برداشته و در تمامی جهات در ان میخ فرو کنید بصورتی که در لحظه ای که بر روی زمین میاندازید حداقل چند سر تیز ان رو به بالا باشد تا در لحظه ای که این موتور سواران بر روی انها میروند باعث پنچر شدن لاستیکشان شود و در نتیجه حداقل از تعقیب مردم دست بر میدارند و این فرصتی به مردم میدهد تا دوباره تجدید قوا نموده و به صفوف مزدوران حمله ور شوند

۶- همواره تمامی جهات خود را مد نظر داشته باشید و به بالای پشت بامها هم نظری بیاندازید احتمال اینکه مزدوران از بالای پشت بامها به مردم شلیک کنند همواره وجود دارد و همچنین فیلمبرداری از معترضین که معمولا برای در امان ماندن از دست مردم به بالای ساختمانها میروند و از انجا اقدام به فیلمبرداری می کنند

۷- راه های فرار را بدقت زیر نظر بگیرید و مرتبا حواشی خود را بدقت مورد ارزیابی قرار دهید تا در مواقع اضطراری به انجا بروید و خود را محفوظ نگه دارید.
در صورت دستیابی به بیسیم مزدوران برای شنود مکالمات بیسیم بین انها به افراد مورد اطمینان و متخصص بدهید تا از قصد بعدی انها در مواجهه با مردم آگاه شوید.

۸- از تاکتیک جنگ و گریز خیابانی برای خسته کردن نیروها استفاده نمایید . بدین ترتیب که انها را به دنبال خود به سمتی بکشانید و در همان لحظه از جناحی دیگر دسته دوم مردم به انها حمله ور شوند و انقدر این کار را انجام دهید تا توان جابه جایی خود را از دست دهند این را به این لحاظ میگوییم چراکه این افراد با وجود لباسهای سنگینی که پوشیده اند مقدار کمی توان جابه جایی و فعالیت دارند به همین منظور است که بیشتر این افراد سوار بر موتور میشوند ود ر انجایی که توان خود را از دست میدهند به یکباره به انها حمله ور شوید و خلع سلاحشان کنید.

۹- همیشه مراقب افراد لباس شخصی که در پشت سر نیروهای ضد شورش هستند باشید. چراکه در بیشتر فیلمهای دیده شده این افراد لباس شخصی بوده اند که به سمت جمعیت مردم با اسلحه شلیک نموده اند و در پی راهی باشید تا بتوانید به پشت خطوط انها نفوذ کنید و فعالیت این افراد را مختل کنید و باز این نکته را تاکید میکنیم که به تنهایی با مزدورین درگیر نشوید و سعی کنید فعالیت بصورت دسته ای و گروهی انجام شود.”

آخوند و شبه آخوند منبع جهل، خرافات ، فساد، بی خردی ، و مکر و توطئه است. آن هایی که دنباله رو آخوند و شبه آخوندند، از آنها هم بی خردتر، فرومایه ترند، و می توانند جنایت کار تر باشند.

۱۰- ما تجربه ی تلخی از اعتماد به آخوند داریم، خمینی به ما ثابت کرد، که هیچگاه نمی شود به یک آخوند ویا آخوند نما، اعتماد کرد. بنابراین، در انتخاب رهبر، حزب، اپوزیسیون یا هر مقام دیگری که با سرنوشت کشورمان، رابطه ی تنگاتنگ و فشرده دارد و به قولی سرنوشت ساز هستند، دقّت لازم را داشته باشیم.  البته در آن مراحل ما و همه ی اطلاعات مان، دوشادوش جنبش، در کنار مردم، قدم بر میداریم و سعی می کنیم که مانع انتخاب های غلط شویم.

۱۱- در صورت شکست، به دلیل توطئه، و یا هر گونه ناکامی دیگر، امید و اتحاد خود را از دست ندهیم، و نقشه های دیگری را با کمک و یاری یکدیگر طراحی کرده و جامه ی عمل بپوشانیم.

۱۲- چشم همه ی دنیا به ماست، امید کودکان و فردای روشن نوزادان مان و نسل های بعدی مان، به دستان و لب های من و تو دوخته شده است، بیایید تاریخ و آینده ی خویش را، یا افکاری نو و زیبا، رقم بزنیم.

نگارنده، سیروس پارسا، برای اتحاد بیشتر و برای ایجاد دوستی و محبت بیش از پیش بین همه ی ایرانیان، از تمامی کسانی که با خواندن مطالب من، دلخور شدند و ناراحت گشتند، عذرخواهی می کنم و دست دوستی یکایک شما خوانندگان گرامی را می فشارم و سوگند می خورم که هدفی جز آگاهی دادن و مطلع کردن مردم در بند ایران زمین نداشته،  و ندارم و خدایی نکرده، قصد دشمنی و کینه جویی در میان نیست،  و خود را خاک پای همه ی ایرانیان با شرف و میهن پرست می دانم.

با آروزی موفقیت برای جنبشمان و آزادی ایرانمان، همه با هم زمزمه می کنیم:

شعر: از ملک الشعرای بهار