از بامداد امروز ۲۵ بهمن تا کنون، هزاران از مردم پاکباخته و دلاور ایران، خیابان های تهران و شهرستان ها را با فریاد و خروش خود به لرزه درآوردند. آنان از خرد و کلان، پیر و جوان، زن و مرد با دست خالی و با نداشتن هرگونه وسائل دفاع از خود، به جنگ گرگان، کفتارها، و شغال های رژیم جهل و جنایت پرداختند.

رژیم جنایتکاری که سرمایه و هستی کشورمان را با رشوه دادن به چند میلیون آخوند مفت خور، بسیجی آدم کش، پاسدار متجاوز، کیسه دوزان، فرصت طلبان، ساندنیست ها، و مزدوران گرداگرد خود، ۷۰ میلیون مردم ایران را خاکستر نشین نموده، و یا به خاک و خون کشانده است.

یک صحنه از درگیری مردم رشید تهران در برابر لشکر جهل و جنایت ولایت وقیح امروز ۲۵ بهمن

به راستی، جای تأسف و نگرانی است که دولت های باختری و روسیه و چین، همیشه شاهد و ناظر چنین ظلم بی حد وحصر رژیم بوده اند، و لی هرگز از خود برخوردی در حمایت و پشتیبانی ملت ایران نشان ندادند.
سیاست دولت های غربی همیشه آن بوده که دیکتاتورها را تا آخرین لحظه برسر قدرت نگاه دارند، تا بتوانند همچنان به چپاول و غارتگری خود ادامه دهند. آن چنان که دولت آمریکا باوجود تظاهرات میلیونی مردم مصر، تا آخرین لحظه تلاشی برای بردن مبارک ننمود.

دولت های خارجی، به جای هرکمک به ملت دربندمان، با فروش وسائل سرکوب، شکنجه، و اقرار گیری، و گرفتن امتیازات بازرگانی به عنوان حق السکوت، دست رژیم را در جنایت و خفقان یک ملت باز گذاشتند، و بی تردید در این ستم گری و کشتار مردمی، با رژیم ولایت وقیح شریک می باشند.

حال، باید از خود پرسید که ملت بزرگوار ایران چگونه و تاکی می تواند این همه ظلم و ستم و جنایت را تحمل، و برخود هموار سازد؟. اینجاست که ما نباید به هیچ روی تابع و پای بند و یا وابسته به سیاست های خارجی باشیم. بلکه باید تنها متکی به نیروی خود بوده، و دست بر زانوی خود بگیریم.

نکته دیگر، همان گونه که می دانید، ما از ۱۹ ماه پیش، رویاروی رژیم کشتارگر صف آرایی نمودیم. با آن که هم میهنان ما با شور و عشقی بی پایان، و با دلیری و بی باکی ستایش آفرین به تظاهرات میلیونی پرداختند، ولی بدبختانه پیامدی تا کنون جز دستگیری، بی حرمتی، شکنجه، و سربه نیست شدن شماری از هم میهنانمان نداشته است.

جوانی که با دلیری و بی باکی کم نظیری، پرچم ایران و عکس های شهیدان را در بالاترین دکل جرثقیل آویزان می کند، درپایین آمدن، به دلیل نداشتن حمایت و پشتیبانی مردمی، از سوی مزدوران رژیم دستگیر و با ضرب و شتم به نقطه نامعلومی برده شد.

همان گونه که در مقاله های پیشین گفته شد، علت آن است که ما یاد نگرفته ایم تا جمعی، و با همدیگر کار کنیم، و از هم حمایت و جانبداری نماییم، در نتیجه همیشه بازنده ایم.
به عنوان نمونه، جوانی که به بالای جرثقیل رفته بود تا پرچم و عکس شهیدان را آویزان کند، در پایین آمدن، مورد پشتیبانی مردم قرار نگرفت. در نتیجه مزدوران رژیم با ضرب و شتم او را باخود بردند. بی تردید، رژیم کشتارگر، این جوان را پس از شکنجه های مرگبار، سر به نیست خواهد نمود.

نکته آخر، در شرایطی که ملت ایران در برابر رژیم تا دندان مسلح سینه سپر کرده، و خواهان نابودی رژیم است، انتظار می رود آقایان کروبی و موسوی استخوان لای زخم نگذارند و صراحتاً با شجاعت و دلیری در راه خواسته ملت ایران که همانا نابودی رژیم اسلامی و برقراری یک رژیم سکولار مردمی است، گام بردارند. در این مورد با شتر سواری دولا دولا کاری نمی توان از پیش برد.