اقدام به ساختن بمب اتمی، تا کنون توانسته است بهانه خوبی به کشورهای غربی بدهد، که تصمیم به حمله نظامی بگیرند. این روش یک خیانت بزرگ به کشور بوده، که نمونه آن در زمان سلطان محمد خوارزمشاه در ایران دیده شده که منجر به حمله چنگیز ایران بوده است.
نماینده فرانسه در سازمان ملل، در روز سه شنبه هشدار داد که; «اگر ایران دست از فعالیت های هسته ای خود بر ندارد، مورد حمله نظامی قرار خواهد گرفت و این حمله عواقب اسفناکی را برای کلّ منطقه در پی خواهد داشت».
همه ما می دانیم که هر سال چندین بار، ایران را به حمله نظامی تهدید می کنند. این که جنگ عواقب بسیار وخیم و جبران ناپذیری را برای کشور مان در بر دارد، حقیقتی انکار نا شدنی است.
نابودی ساختمان های مرکزی و اصلی کشور، از میان رفتن تاسیسات حساس ایران همانند تاسیسات برق و آب و گاز و پالایشگاه های نفت و میدان های نفتی که بازسازی هر کدام از آن ها، نیاز به زمان و سرمایه بسیاری خواهد داشت. این بخشی از پیامدهای ناگوار بر کشور ما است.
به عنوان نمونه بر اثر ناسزاگویی های مکرر خمینی به آمریکا و در گیری پاسداران با آنان در خلیج فارس، دکل های نفتی ایران را مورد حمله موشکی قرار دادند، و در یکی از حمله ها، راه خروج نفت برای ایران که با امارات در یک منبع مشترک بود مسدود کرد.
اکنون نزدیک به سه دهه می گذرد که رژیم تازی منش نتوانسته و یا نخواسته به این منبع نفتی دسترسی پیدا کند در نتیجه در این مدت دولت قطر از نفت مشترک بین ما و آن ها به نفع خود بهره برداری می نماید.
بی خانمان شدن هموطنان، بی سرپرست شدن خانواده ها، کشته شدن ایرانیان بی گناه و افراد غیر نظامی، اثر سلاح های شیمیایی و میکروبی که تا چند نسل اثرات خود را بر جای خواهد گذاشت. از میان رفتن زمین های کشاورزی، بیماری، فقر، آوارگی و خلاصه ویرانی کامل ایران زمین، همه و همه در پس یکی از این حملات خوابیده است.
امّا مگر همین الان که این رژیم روی کار است، مردمان کشورمان درگیر همه نوع بدبختی و مشکلات نیستند؟.
مگر الان فقر و بیکاری، بی خانمانی، آوارگی، اعتیاد، طلاق، قتل و قصاص، و تعداد دختران و پسران فراری که سر به فلک کشیده است، در هر گوشه مملکت ما، حرف اوّل را نمی زنند؟. مگر هم اکنون مردم بینوای کشورمان، با هر نوع مشکلی دسته و پنجه نرم نمی کنند؟.
حال، این مصیبت ها به کنار، بزرگترین خطری که سرزمین آباء و اجدادی امان را تهدید می کند؛ امکان تکه و پاره شدن و تجزیه این کشور پس از حمله نظامی است.
نکته قابل توجه این است که حمله نظامی به ایران خطر دیگری که دارای ابعاد وسیع تری نیز می باشد را در بر خواهد داشت و آن اتحاد اجباری میان اقشار مختلف جامعه خواهد بود که منجر به طول عمر بیشتر رژیم می شود.
فحاشی و دشنام بی مورد به اسرائیل و آمریکا موجب تجریک آنان، و علاوه بر اقدام به ساختن بمب اتمی، می تواند عامل دیگری در حمله نظامی به ایران باشد.
متاسفانه جریان حمله نظامی به ایران یک ضرب المثل قدیمی و یک طرز فکر فاجعه بار امروزی را برایمان تداعی می کند که از این قرار است: “اگر در مملکت نادر پیدا نشود، مردم آرزوی آمدن اسکندر را می کنند”. این نوع طرز فکر زاینده ی خرافات و اندیشه های امام زمانی است.
حال تصمیم گیری در رابطه با اینکه حمله نظامی به ایران رویایی شیرین است و یا کابوسی تلخ، بر عهده شما خوانندگان است.
شاید شما نیز از پیدا شدن “نادر” نا امید گشته اید و آرزوی آمدن اسکندر را دارید؟.
