پس از اینکه چند تن از عوامل و بازیگران فیلم اخراجی ها (سه) بابت حضورشان در این فیلم از مردم عذرخواهی کردند، بهنوش بختیاری در طی یک مصاحبه اعلام کرد که به هیچ وجه از حضورش در فیلم اخراجی ها ناراحت نیست و از مردم عذرخواهی نخواهد کرد چرا که در هنگام پذیرش نقشش در فیلم از عقل سلیم برخوردار بوده و با منطق و اندیشه فیلمنامه را قبول کرده است.
باید به ایشان گفت که سرکار خانم بهنوش بختیاری، بازیگر و هنرمند و شاعر و نویسنده و آوازه خوان، بدون پشتیبانی و حمایت مردم هیچ و نابود است. برای یک هنرمند واقعی تنها مردم و اندیشه های آنان مهم است و او برای مردم کار می کند و می خواند و می نویسد و تکیه گاهش مردم هستند و بس.
اگر یک هنرمند بتواند مردم را تا پایان عمر هنری اش، در کنار خود داشته باشد، او در یاد و خاطره مردم ایران جاودانه خواهد شد و همواره نامش به نیکی خواهد رفت.
اگر بازیگری چون شما که هنرتان بازی در فیلم های سخیف سینمای ایران است که ضربه ای مهلک به صنعت سینما و هنر بازیگری و نقش آفرینی می زنند، مردم را نیز در کنارش نداشته باشد تنها شغلی که برایش باقی می ماند پوشیدن لباس عربی است و رقصیدن در دربار آغا.
همواره راه بازگشت به آغوش مردم باز است ولی شما خودتان پل های پشت سرتان را خراب کردید و دیگر انتظار بخشش از مردم نداشته باشید. اگر شما نیز همچون دیگر دوستان و هم بازیانتان از مردم عذرخواهی می کردید علاوه بر نشان دادن شعور و بزرگ منشی تان جای در قلب مردم باز می کردید ولی اکنون با این سخن های گزاف به جز اینکه نشان دادید نه بزرگ منشی را دارید و نه خصلت دیگر را، با دست خودتان گور هنری تان را نیز کندید.
نگارنده در حیرت است که چرا بازیگران و هنرمندان ایران زمین، از تجربه علی رضا افتخاری که با یک گام اشتباه، گذشته و حال و آینده هنری و اجتماعی خودش را در میان همه ایرانیان تیره و تار کرد درس نمی گیرند؟. اکنون علی رضا افتخاری کجاست؟، مگر یادتان رفته که ایشان با برنامه بیست و سی تماس گرفته بود و گریه می کرد که دیگر حتی بقال سر کوچه نیز به او چیزی نمی فروشد؟. خانم بختیاری شما نیز آینده ای بهتر از ایشان نخواهید داشت.
متاسفانه فرهنگ الگو سازی و مردم داری را از یاد مردم برده اند چرا که اگر هنرمند درک و فهم داشته باشد، شخصی همانند استاد محمدرضا شجریان را الگوی هنری خود قرار داده و در می یابد که باید در هر شرایطی کنار مردم و نه در مقابل ایشان و شانه به شانه ستمکار و جنایتکار ایستاد.
خانم بختیاری، نگارنده یقین دارد که شما حتی قبل از بازی در آن فیلم موهوم نیز از ماهیت و شخصیت کارگردان فیلم آگاه بودید و می دانستید که ایشان همان مسعود چماقداری است که سینما آتش می زد و دانشجویان را از پنجره خوابگاه پایین می انداخت و کتک شان می زد، شما کار کردن کنار چنین جنایتکاری را، مردم داری و احترام به مردم می پندارید؟.
در قسمتی از مصاحبه، خانم بختیاری گفته است که همیشه علاقه داشته که در یک نقش سیاسی بازی کند و اخراجی ها این موقعیت را برای او خلق کرده است. باید از ایشان پرسید که سرکار خانوم بازیگر، شما به سخره کشیدن جنبش آزادی خواهی جوانان ایران زمین و لجن مال کردن کسانی که برای آن جنبش از جان و زندگی های شان مایه گذاشتند را کاری سیاسی می دانید و به آن افتخار هم می کنید؟.
متاسفانه شما نه سواد و درک درستی از هنرمند سیاسی داشته و دارید، شما حتّی نمی دانید که اخراجی ها کاری سیاسی نبود و بلکه کاری ضد فرهنگ و اجتماع و فقط وفقط برای لجن مال کردن آزادی خواهان و پایمال کردن خون کشته شدگان راه آزادی بود و بس.
خانم بهنوش بختیاری، در پایان نگارنده برای جامعه ای که شما و امثال شما را هنرمند بنامد و به گفته خودتان فقط به خاطر اسم شما که روی پوستر تبلیغاتی فیلم نوشته شده است راهی سینما شود، تاسف خورده و آرزو دارد که روزی برسد که مردم ایران به سطحی از درک و شعور برسند که بتوانند فرق بین هنرمند و چماقدار و خائن و مردم دوست را تشخیص داده و با تکیه بر شعور دنباله رو کسی باشند و نه با حس و شور!.