جنایات رژیم ضد بشری اعم از کشتار در زندان ها، کشتار بر اثر یورش و حمله به خانه ها و جایگاههای عمومی، کشتار در کوچه و خیابان ها، اعدام در سطح کشور و بالاتر از همه نسل کشی و پایان بخشیدن به امید و آرزو و خواسته جوانان پرشور و هوشمند، فریب دادن و کشتن جوانان در جنگ ساختگی، از میان رفتن گروه بیشماری بر اثر اعتیاد، از دست دادن حرمت و احترام خانوادگی و دهها مورد دیگر، در نتیجه بی خیالی، بی عرضگی و ضدیت آخوند با هر ایرانی همه روزه در طی عمر نکبت بار حکومت الله بر روی زمین رخ داده و می دهد و متاسفانه جاده ها نیز کابوس مرگی است که این رژیم ضد بشری این چنین نا امن و خطرناک ساخته و به جای گذاشته است.

به نظر شما خواننده گرامی چه بر سر مسافرین این اتوبوس آمده است؟آیا در رخ دادن اینگونه فاجعه ها نیز می توان رژیم و دولت را تنها مقصر و مسئول دانست و یا باید اعتراف کرد که متاسفانه فرهنگ رانندگی درست نیز در ایران وجود ندارد و مرگ و میر بر اثر تصادفات جاده ای برای مردم امری عادی و طبیعی گشته است؟

در این سی و دو سالی که از عمر ننگین رژیم منحوس اسلامی می گذرد، بیشتر از هشتصد هزار نفر جان خود را در تصادفات جادّه ای از دست داده اند.

ایران از نظر میزان مرگ و میر تصادفات جاده‌ای در صدر کشورهای جهان قرار گرفته است به گونه‌ای که طی دوره ۱۴‌ساله ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۶، بیش از ۲۶۷ هزار نفر در تصادفات جاده‌ای برون و درون شهری جان خود را از دست داده‌اند و حدود سه میلیون نفر نیز دچار مصدومیت شده‌اند.

به گزارش دنیای صنعت، آمار کشته ­شدگان حوادث جاده­ای پس از انقلاب تقریبا چهار برابر کشته شدگان هشت سال جنگ ساختگی خمینی است، آمار تکان­ دهنده­ ای که اگر هر روز درباره آن اطلاع رسانی شود باز هم کافی نیست. فاکتورهایی مانند ایمنی جاده‌ها، کاهش نقاط حادثه‌ خیز و استاندار دسازی خودروها و از همه مهمم­تر آموزش نیروی انسانی و کنترل رفتار آنان توسط پلیس قطعا می­تواند به کاهش آمار این کشتار روزانه کمک نماید.

به گفته کارشناسان: «تراکم بالای خودرو در جاده‌ها، کمبود ظرفیت بزرگراهی، وجود بیش از دو هزار نقطه حادثه‌ خیز در جاده‌ها، کمبود خدمات ایمنی و امدادی و فرهنگ نادرست رانندگی» از مهم‌ترین عوامل تصادف جاده‌ای در ایران به شمار می‌آیند».
امنیت در جاده های کشورمان به یک حلقه مفقوده بدل شده است و همه ساله تعداد قابل توجهی از هموطنان جان خود را در حوادث و سوانح جاده ای از دست داده و میلیاردها تومان هزینه ی قابل اجتناب انسانی و مادی را تحمیل می کند.

با وجود چنین ترافیک های سنگین و اعصاب خورد کنی که در آن هر راننده ای تمام تلاشش را می کند تا زودتر از ترافیک فرار کند و در این راه با انجام حرکات نمایشی و لایی کشی با جان خود و دیگران بازی می کند، باید هم ایران نازلترین رتبه را در میان کشورهای دنیا از نظر امنیت رانندگی داشته باشد.

علل و عوامل فراوانی همانند حلقه هایی به هم پیوسته، زنجیره ی حوادث جاده ای در کشورمان را تشکیل می دهند و ما را در نازلترین رتبه در میان کشورهای جهان از نظر امنیت سفر قرار می دهند. براساس طرحی قرار بر این بود که خودروهای نا امن که بیشترین میزان تصادفات را به خود اختصاص داده اند در کشور شناسایی و معرفی شوند، به نظر می رسد تا زمانی که خودروسازان کشور ملزم به نصب تجهیزات ایمنی نظیر ترمز ضدقفل، کیسه هوا و … نشوند بسیاری از خودروهای ساخت داخل فاقد ایمنی لازم برای سرنشینان است.

ما در این زمینه نقص قانون داریم، در کشور ما هنوز وسایل نقلیه ای که فاقد کیسه هوا و ترمز ABS هستند تولید می شوند. در ایران صنایع خودروسازی وابسته به دولت است و این حمایت دولتی نه تنها موجب پویایی این صنایع نشده بلکه باعث به وجود آمدن نقص تولید در خودروهای کشورشده است.

این صنایع به دلیل حمایتی که احساس می کنند بیشتر به فکر کمیت هستند و نه تولید براساس کیفیت، با این تعداد کشته در سال در اثر تصادفات رانندگی تاکنون یک تذکر و توبیخ نیز دریافت نکرده اند.

بسیار تلخ است که مردمی هر ساله حدود سی هزار نفر از هموطنان خود را کشته یا مجروح کنند، چون تصمیم گرفته اند که به سر کار، مهمانی، خرید و یا مسافرت بروند. تنها در ۳۰ سال گذشته لااقل ۸۰۰ هزار قبر برای کشته‌های رانندگی حفر شده و دست کم یک میلیون نفر مجروح شده‌اند که تعدادی از آنان باید باقی عمر را روی تخت و یا صندلی چرخ دار بگذرانند.

هر چند وجود آمار دقیق درباره تصادفات جاده ای کشور حائز اهمیت است امّا همین آمار ضد و نقیض هم نشان می دهد که ما در این زمینه وضعیت بسیار وخیمی داریم.

در هر ۲۴ دقیقه یک نفر در ایران بر اثر تصادفات رانندگی جان خود را از دست می دهد و با توجه به اینکه ۶۰ درصد افرادی که در تصادفات رانندگی جان خود را از دست می دهند بین سنین ۲۰تا ۴۰ سال هستند، این حوادث عملا نیروی کار و مولّد کشور را از بین می برند.

در سال های اخیر بارها این اظهار نظر را از طرف افراد مختلف شنیده ایم که مشکل نبود قوانین مناسب در حوزه راهنمایی و رانندگی نیست بلکه عدم رعایت قوانین توسّط مردم مشکل ساز شده است.

بررسی قوانین راهنمایی و رانندگی در کشورهای مختلف به ویژه کشورهای توسعه یافته که از آمار تصادفات جاده ای پایینی برخوردارند نشان می دهد که سختگیری درباره تخلفات رانندگی بسیار شدید است. این سختگیری در کنار فرهنگ سازی در این زمینه اعمال می شود و این تجربه ای است که می تواند ما را از وضعیت بسیار نامطلوب تصادفات جاده ای بیرون بیاورد.

تصویر نمایانگر یک ترافیک بسیار سنگین در کالیفرنیا می باشد، شما در تصویر نمی توانید ماشینی را پیدا کنید که از لاین و قسمت خود بیرون آمده باشد و یا در لا به لای ماشین های دیگر در حال مانور و حرکت باشد، ما باید تلاش کنیم تا در ابتدا فرهنگ درست رانندگی را بیاموزیم سپس پشت فرمان ماشین بنشینیم.

نباید فراموش کرد که ما بدترین کشور در زمینه تصادفات جاده ای هستیم و برای بهبود وضعیت خود به عزمی جدی در این زمینه نیاز داریم. این عزم جدی هم مربوط به شهروندان و هم مربوط به مسئولان اجرایی است. همان طور که شهروندان باید قوانین را درست و دقیق رعایت کنند، خودرو سازان نیز باید کیفیت خودرو ها را بالا ببرند و دولت هم باید به فکر بهبود وضعیت را ه های کشور باشد.

حال نگاهی می اندازیم به دلایل همیشگی تصادفات در جادّه های ایران که منجر به خسارات جانی و مالی بسیاری می شوند:

۱- رانندگی با چراغ خاموش در شب

۲- صحبت و توجه به همراه در حین رانندگی

۳- خوردن و نوشیدن در رانندگی

۴- عدم رعایت فاصله ایمنی و توجه نکردن به سرعت

۵- حرکات نمایشی در حین رانندگی

۶- بی توجهی به علائم راهنمایی رانندگی

۷- صحبت با تلفن همراه در حین رانندگی

۸- وجود نقص فنی در خودرو و بی توجهی به آن

۹- جر وبحث در داخل خودرو

۱۰- خوردن شربت و یا قرصهای مسکن و خواب آور.

قطعاً با آموزش فرهنگ رانندگی آمار تصادفات به شدت کم خواهد شد.

به نظر نگارنده، در جامعه ی دیکتاتوری که همه نوع تفریح جرم تلقّی می شود و حتّی آب بازی و یا بیرون رفتن با دوستان (چه دختر و چه پسر) شکستن قانون نامیده می شود و با شخصی که آب بازی کرده است برخورد قضایی می شود، جوانان به تفریح و سرگرمی های کاذب و خطرناکی که کنترل کمتری روی آن انجام میگیرد، روی می آورند.

دیدن جنازه های ایرانیان بینوا در هر گوشه از کشور که بر اثر تصادف تکه و پاره شده اند به امری عادی و اجتناب ناپذیر تبدیل شده است. همه روزه چندین خانواده ایرانی به خاطر از دست دادن عزیزانشان در تصادفات جاده ای داغدار می شوند، به راستی برای پایان دادن بدین فقر عمیق فرهنگی چه باید کرد؟

از جمله ی این سرگرمی ها می توان به رانندگی با سرعت بالا و انجام حرکات نمایشی و ایجاد مسابقات رالی خیابانی، در جادّه ها و بزرگراه ها و خیابان های شهرهای بزرگ و کوچک کشور اشاره کرد که سرانجام خوشی را برای جوانانی که مشغول به انجام چنین کارهایی هستند، به ارمغان نمی آورد و سبب رخ دادن تصادفات مرگبار می شود.

ما ناچاریم که برای متوقف کردن چنین رویداد های غم انگیزی به فرهنگ سازی و یاد دادن فرهنگ درست رانندگی به نسل جوان مملکت خودمان روی بیاوریم. باید به آنان فهماند که سرعت بالا، با وجود داشتن جادّه های خطرناک و ماشین های نا امن، نه تنها خطر مرگ را برای خودشان که بلکه این خطر را برای اشخاص بیگناه دیگری نیز که با آنان در یک خیابان و یا جادّه همسفر هستند، در پی خواهد داشت.