یکی از زیباترین فرهنگ های ایران باستان، مهربانی با حیوانات و ابراز محبت نسبت بدان ها بوده است تا آنجا که ایرانیان اولین انسان هایی بودند که توانستند سگ را اهلی کرده و با سگان رابطه ای دوستانه برقرار کنند و از آن ها برای حفاظت از گله های گوسفندان خود استفاده نمایند.
دین ایرانیان باستان جایگاهی مقدس برای کشاورزی و پرورش حیوانات قائل است. کما این که در بخش های مختلف اوستا، کتاب مقدس زرتشتیان و متون فارسی میانه، اشارات متعددی به حیوانات، توصیف و طبقه بندی آنها دیده می شود.
در فرتور بانوی هندی را در حال شیر دادن یه یک آهوی کوچک که مادرش را از دست داده است مشاهده می کنید، باید گفت چه محبت عمیقی بین انسان و حیوان می تواند وجود داشته باشد، ایرانیان نیز باید چون اجداد خویش با حیوانات مهربان باشند.
ادبیات زرتشتی حاکی از این واقعیت است که در دین زرتشت، حیوانات در درجه کمتری از اهمیت نسبت به انسان ها و خدایان قرار نگرفته اند. هر موجودی نقش خاص خود را ایفا می کند، نقشی که منتهی به شکل گرفتن دین به صورت مجموعه ای از مراسم مذهبی و باورهایی می شود که ایرانیان براساس آنها رابطه بین انسان، حیوانات و خدا را درک کرده و به این روابط نظم بخشیده اند.
حیوانات اهورامزدا مقدس و مفید هستند و ادبیات زرتشتی شواهد متعددی حاکی از عنایت اهورامزدا نسبت به این حیوانات ارائه می دهد. حیوانات مفید برای انسان و برای خدمت به انسان آفریده شده اند و از همین رو قوانین گوناگون برای حمایت از آنان،در دین زرتشت وضع شده شده است. “بهمن” برترین امشاسپند (امشاسپند یکی از صفت های پاک اهورامزدا است، در دین زرتشت هر یک از صفت های نیکوی اهورامزدا، یکی از ایزدان نگهبان جنس بشر است)، حامی جهان حیوانات و ناجی انسان و حیوان است.
این شکارچی ناجوانمرد که از انسانیت و محبت بویی نبرده است پس از کشتن خرس مادر، دو توله خرس بینوا را نیز کشته و دل و روده های شان را بیرون کشیده است. اکنون آن شکارچی دیوانه با وثیقه ۲۰ میلیون تومانی آزاد شده است.
شوربختانه این همه مهر و محبت و پندارهای نیکو با حمله تازیان به ایران زمین، که از انسانیت و مهربانی بویی نبرده بودند، آهسته آهسته نابود گشت و به دست فراموشی سپرده شد، تا جایی که امروز یکی از سرگرمی های کودکان و نوجوانان ایران زمین، حمله به حیوانات و کتک زدن و کشتن آن هاست. این سنگدلی و قصاوت قلبی و شکنجه دادن حیوانات سوغات و یادگاری سنت اعراب خونخوار است.
همانطور که می دانید یکی از مأموریت های علی ابن ابوطالب کشتن سگان بیچاره و بی دفاع مدینه بوده است تا آن جا که علی ابن ابیطالب نزد عوام بنام؛ «علی سگ کش» نامیده شده است. امروزه نیز سنت سگ کشی که یادگار علی است، توسط مأمورین شهرداری در ایران انجام می شود و آنان شبانه حیوانات زبان بسته را هدف گلوله قرار می دهند.
در جوامع پیشرفته و غربی، یکی از ابتدایی ترین آموزش هایی که خانواده و جامعه و مدرسه به کودکان می دهند، حس دوست داشتن حیوانات و محبت کردن بدان هاست. در ایران کودکان با تیر و کمان و در سنین نوجوانی با انواع و اقسام تفنگ های بادی به جان پرندگان و حیوانات دیگر می افتند. در حالی که در اروپا و آمریکا، کودکان غذا دادن به حیوانات را می آموزند.
نگارنده به یاد می آورد که روزی فردی در حال غذا دادن به چند بچه گربه که مادرشان را از دست داده بودند بود. این کار مورد تمسخر دوستان و رهگذران قرار گرفت و بسیار احساس شرمندگی و تأسف نسبت به طرز فکر دوستانش به وی دست داد. این فرهنگ فقیر ایران امروز است که انسانیت و محبت به حیوانات موجب خنده دیگران و مورد تمسخر گرفتن شخص حیوان دوست می شود.
این هم گواه دیگری بر بی رحمی و غیر انسانی بودن رفتار مردمان ایران زمین با حیوانات. شکارچی سنگدل جوجه گنجشک ها را در دست گرفته و مشغول بریدن سرهای شان است. باید به این دیوانه گفت که برای چه گنجشک بینوا را می کشی؟ گنجشک ۵۰ گرمی چه فایده ای برای تو شکارچی رذل دارد؟
یکی از دلایل اصلی این همه بی مهری نسبت به حیوانات در ایران، وجود نا میمون دین اسلام است که نه تنها سبب جنایات بسیاری علیه انسانیت گشته است، بلکه همچنین ضد حیوانات و زندگانی جانوران بی آزار نیز می باشد. برای مثال در اسلام سگ نجس است و فرد مسلمان نباید به سگ دست بزند و یا سگ را در خانه نگاه دارد، در اسلام گربه حیوانی شیطانی است و بیشتر مردم مسلمان بر این باورند که گربه ها جزء اجنه ها و شیاطین هستند و یا عید قربان مسلمانان، روزی است که بیشترین ظلم و ستم به گوسفندان بینوا می شود و آنان را وحشیانه سر هر کوچه و برزنی سلاخی می کنند.
بیایید به کودکان مان بیاموزیم که با حیوانات مهربان باشند و سنت زیبای اجداد مان را زنده کرده و به یاری کسانی که مسئولیت حمایت از حیوانات بی خانمان را بر عهده گرفته اند، بشتابیم.
نگارنده مقاله را با جمله از گاندی به پایان می برد. گاندی می گوید:
“عظمت و پیشرفت اخلاقی یک ملت را میتوان از روی نحوه برخورد مردم آن سرزمین با حیوانات محک زد.”
کشتار چنین تعداد سگی، تنها کار مسلمانان است. در هیچ مرام، مسلک و یا گروه دیگری، مردم این چنین ظالم و جنایت کار نیستند که حیوانات بی آزار را با بیرحمی از پای در آورند. علی ابن ابیطالب به دستور پیامبر هر آن گاهی سگ های مدینه را می کشت. اکنون هم فرزندان بر حق آن جنایتکار، جنایت های او را دنبال می کنند.
