بیست و پنجم بهمن ماه نزدیک می شود و نگرانی های ایرانیان واقع بین بیشتر و بیشتر می گردد؛ ترس از بازداشت اندک مبارزان و جوانان با دل و جرأت و از دست دادن آنان یک طرف، و تزریق نا امیدی و ترس و خفقان به روح بیمار جامعه، از طرف دیگر، نگارنده را به این اندیشه برد که چرا باید راه پیمایی سکوت برگزار کرد؟. آیا راه پیمایی سکوت که حاصل اندیشه آقای اردشیر امیر ارجمند و سایر دوستان اصلاح طلبشان است، به معنای احترام و اعتقاد به قانون اساسی رژیم و مخالفت و اعتراض فقط به قسمت کوچکی از آن نیست؟

چرا تظاهرات مردمی خشونت آمیز نه؟. چرا پیاده روی سکوتی که مردم را حتی از دادن شعار هم منع می کند؟ آیا اصلاح طلبان می ترسند که مردم دوباره و چند باره اصل نظام را نشانه گرفته و شعار مرگ بر اصل ولایت فقیه سر دهند؟. آیا دلیل این همه سازش و مماشات اصلاح طلبان و کارگردان ها و نمایش نامه نویسان سبز با رژیم اسلامی، حفاظت از پایه های نظام نیست؟

فرتور یکی از ده ها هزار نفر مزدوران سید علی خامنه ای را نشان می دهد که بر روی پشت بام ایستاده و ترسی از شلیک به مردم و کشتن آنان ندارد. حال دوستان اصلاح طلب بفرمایند که چگونه می توان با راهپیمایی سکوت، با این دسته از خودفروختگان مقابله کرد؟.

در طی دو سال گذشته، تمامی ایرانیان روشنفکری که قدرت اندیشیدن دارند و جریانات مخالف رژیم را با دیدی واقع گرایانه، زیر نظر داشتند و دارند، بدون شک به این نتیجه رسیده اند که نه تنها نمی توان این رژیم اهریمنی را اصلاح کرد بلکه حتی امکان وارد شدن از در صلح و دوستی و مسالمت نیز برای براندازی نظام اسلامی وجود ندارد.

با حکومتی که چند ده هزار لات و چاقو کش و مزدور را اجیر کرده و آنان را سوار بر موتور، به میان مردم فرستاده و از کشتن، ضرب و شتم، بازداشت و شکنجه کردن هیچ مخالفی کمترین ترس و واهمه ای ندارد و پیر و جوان و زن و مرد را به زیر ضربات مشت و لگد و باتوم چماق دارانش می فرستد، نمی توان از راه صلح و سکوت مذاکره کرد و سردمداران رژیم را وادار به ترک قدرت کرد.

آیا مغز کوچک سردمداران جنبش سبز نتوانسته تا کنون این حقیقت را درک کند، حقیقتی که موجب شکست تظاهرات، دستگیری جوانان، و بقای بیشتر رژیم می شود؟، و یا ریگی ته کفش این رهبران است و در پشت پرده با رژیم جنایتکار کنار آمده اند؟! آیا این عملکرد مانند گذشته خیانت به کشور و مردم نیست؟

اگر قرار به برگزاری تظاهرات اعتراض آمیز است، چرا باید پتانسیل جنبش مردمی را در راهپیمایی سکوت هدر داد و خشم مردم را با قدم زدن تخلیه کرد و معترضین را با دست خالی، با مزدوران تا به دندان مسلح رژیم رویارو ساخت و لقمه آماده را در دهان رژیم گذاشت و فرصت دستگیری، کشتن، شکنجه و تجاوز به ایرانیان معترض را به آسانی در اختیار بسیجیان و حزب اللهی ها قرار داد؟.

آیا برگزاری راهپیمایی سکوت، جز خوار و زبون نشان دادن مردم در مقابل مانور نیروهای خود فروخته رژیم و همچنین ریشه کردن ترسی عمیق در دل و جان معترضین و بازداشت های فله ای و حتی کشته شدن ایرانیان، نتیجه دیگری در بر دارد؟

نگارنده اطمینان دارد که هدف اصلاح طلبان هیچگاه براندازی حکومت نبوده و نیست و هر جا سران اصلاح طلب احساس کنند که در حال از دست دادن کنترل جمعیت معترض می باشند، راه چاره ای برای فرستادن مردم به خانه های شان پیدا خواهند کرد و آب سردی بر روی آتش برخاسته از خیزش مردمی خواهند ریخت.

حال آیا جوانان و مردمان ایران زمین جان شان را از سر راه آورده اند که بابت دعوای اصلاح طلبان با اصولگرایان بر سر لحاف ملا، آن را از دست بدهند؟. آیا فرستادن عزیزان مان به خیابان ها، در راه خواسته های ضد مردمی اصلاح طلبان منطقی است؟

جنبش مردمی ایران زمین برای رسیدن به آزادی بی قید و شرط تنها مربوط به دو سال گذشته نیست که اصلاح طلبان آن را به نام خویش مصادره کرده اند؛ این جنبش صد و پنجاه ساله ایرانیان که بسیار جانفشانی ها برای تحققش صورت گرفته و خون هزاران هزار ایرانی، برای رهایی از استبداد در طی چند ده سال گذشته ریخته شده است و خاک پاک وطن را گلگون ساخته است، خیلی بیشتر از تاریخ پیدایش اصلاح طلبان در عرصه سیاست ایران اسلامی قدمت دارد و هیچ گروه و حزبی توانایی مصادره جنبش آزادی خواهی ایران زمین را ندارد.

بنابراین تمامی ایرانیان آزاد هستند تا نظرات خویش را بیان کرده و فعالیت های گروه ها و حزب های شناخته شده را نقد کنند و شیوه مبارزاتی آنان را به چالش بکشند و فعالیت های ضد میهنی و پرسش برانگیز اصلاح طلبان، یکی از آن جریانانی است که حتمن باید مورد بازخواست قرار بگیرد.

فرتور اعتصاب عمومی در بازار تهران را نشان می دهد، اعتصاب کم هزینه ترین راه مقابله با رژیم جهل و جنایت و یکی از سودمند ترین و اثر گذارترین شیوه هاست. حال چرا اصلاح طلبان به جای راهپیمایی سکوت از مردم دعوت نمی کنند که یک روز در خانه بمانند و اعتصاب کنند؟. باید دانست که همواره کاسه ولایت فقیه زیر نیم کاسه اصلاح طلبان است.

حال راه چاره چیست؟

نگارنده راهپیمایی سکوت را حرکتی کارشناسی نشده و به نفع رژیم می داند و از دوستان سبز و عالی جنابان اصلاح طلب می خواهد که به جای کشاندن جنازه جنبش، مردم را به یک اعتصاب سراسری چند روزه دعوت کنند؛ در این صورت هم توان و پتانسیل جنبش محک خورده و متوجه خواهیم شد که جنبش چقدر طرفدار و موافق دارد و هم اینکه خسارت جبران ناپذیری را به دولت زده و زانوان حکومت زیر فشار بی امان اقتصادی، به لرزه در خواهیم آورد.

یکی از بهترین، کم هزینه ترین و سریع ترین راه های به زانو در آوردن دولت های خودکامه، اعتصاب سراسری و مبارزات مدنی و سرپیچی از قوانین موجود است که نگارنده در آینده، طی مقاله ای به شرح چگونگی مبارزات مدنی خواهد پرداخت. بر ما روشن است که تنها چیزی که حکومت های دیکتاتوری را سرپا نگاه داشته و به آنان قدرت مانور و حرکت را می دهد، پول و شرایط مساعد اقتصادی است.

امروز که دولت ایران در زیر شدید ترین تحریم های بین المللی قرار دارد و در انزوای کامل به سر می برد و به جز روسیه و چین و چند کشور دست چندمی، هیچ پشتیبان و حامی ندارد؛ بهترین زمان است که هفتاد میلیون ایرانی، دست به اعتصاب زده و برای مثال از پرداخت قبض آب و برق و گاز و تلفن؛ خود داری کنند و یا در یک روز مشخص سر کار نرفته و شرکت، کارخانه، مدرسه، دانشگاه و… را تعطیل کنند و ایران به قبرستانی بزرگ برای رهبرانش تبدیل نمایند. البته چنانچه گروه سبز و اصلاح طلبان، چون همیشه به دنبال اقتدار و عظمت نظام اسلامی و بازگشت آن به دوران طلایی خمینی باشند، هیچگاه مردم ایران زمین را به اعتصاب سراسری که موجب نابود گشتن حکومت اسلامی می شود، دعوت نخواهند کرد.