دوازده فروردین یقیناً روز جهل و نادانی و خردباختگی ملتی است که سند بدبختی و حکم اعدام خود را امضاء کرده است. اگر که می بینیم اعدام هایی همه روزه در شهرهای ایران صورت می گیرد، بی تردید دستور اعدام آنان به وسیله خود ملت در ۱۲ فروردین بیش از سه دهه پیش به امضاء رسیده است.
نیک می دانید که زندانی بودن سخت و طاقت فرسا است؛ حال آن زندان می خواهد زندان حجاب اجباری باشد و یا زندانی که جامعه مردسالار و عقب افتاده با تکیه بر قوانین شریعه اسلام برای بانوان ساخته و ایشان را از حضور در جامعه و ایفای نقش های درخشان، محروم نموده است.
چون نیک بنگریم جنایات ادیان الهی در حق مردمان جهان پس از هزاره ها هنوز ادامه داشته و چنانچه اقدامی جدی بر علیه آن مذاهب و پیروان متعصب و خردباخته شان صورت نگیرد، زنجیر جنایت های دینی تا اَبد ادامه پیدا خواهد کرد و هیچ کس را یارای ایستادن در برابر تمامی آن عقب افتادگی های دینی نخواهد بود.
ای ایران سرود ملی غیر رسمی ایران و نام یکی از مشهورترین سرودهای میهنی و ملی گرایانه ایران است. بسیاری آن را مردمی‌ترین سرود معاصر در ایران دانسته‌اند و مردم شیراز با خواندن این سرود به هنگام نوروز، ایران دوستان و مردمان فرهیخته ایران زمین را به آینده درخشان این مرز و بوم امیدوار ساختند.
با بررسی سطح جامعه و مشاهده آنچه که در آن می گذرد می توان بدین مسئله پی برد که بانوان ایرانی نسبت به مردان، بیشتر به خرافات و باورهای مذهبی ایمان داشته و درباره اعتقادات شان بسیار متعصب می باشند و حتی حاضر به گفتگو نیستند و تاب شنیدن دیدگاه های مخالف اسلام را ندارند.
امروزه به هر شهر و یا ده ایران که سفر کنید در کنار هر گذرگاهی، مسجدی با بهترین و گرانترین مصالح ساختمانی ساخته شده و یا در حال ساخت می باشد. این در حالی است که شمار افراد مسجد برو با مقایسه با پیش از انقلاب با وجود افزایش جمعیت در حدود ۲/۵ برابر، به مراتب کاهش یافته است و نسل جوان از مسجد فراری است.
امثال حیایی و شریفی نیا ها، نه تنها در دیدگاه مردم بازیگر و هنرمند نبوده، بلکه به عنوان خائن و مزدور شناخته می شوند و بدون شک در ایران آزاد، باید در دادگاهی ملی به خاطر خیانت به آرمان های آزادی خواهانه یک ملت، مورد محاکمه قرار بگیرند. آیا به راستی ذره ای شرافت در وجود این خودفروختگان پیدا نمی شود؟
سالی که گذشت سال سختی برای ایرانیان بود؛ سال تلخی برای جوانانی که به دلیل مخالفت شان با حکومت، زندانی و شکنجه شده و بالای دار کشیده شدند؛ سال غم باری برای خانواده هایی که عزیز از دست دادند و مزدوران ولایت، جگر گوشگان شان را به دلایل واهی و غیر منطقی از ایشان جدا کرده و روانه سینه قبرستان ها نمودند.
