به گزارش خبرگزاری مهر؛ نمایندگان مجلس شورای اسلامی با امضای بیانیه ای از تمام سازمان‌های مسئول خواستند تا در راستای انجام وظایف بین المللی خود با فشار بر دولت اسرائیل و به منظور جلوگیری از تکرار اقدامات و تجاوزات وحشیانه و غیر انسانی علیه اسرای فلسطینی تضمین‌های کافی را از رژیم صهیونیستی با صدور قطعنامه‌های لازم الاجرا بگیرند.
این نمایندگان که پس از انتصابات نمایشی مجلس که هیچ ایرانی با شرفی در آن شرکت نکرد، به دست ولی فقیه انتخاب شده و به عنوان نمایندگان مجلس به مردم معرفی شده اند، پیش از آنکه غم لبنان و فلسطین و بحرین را بخورند، وظیفه دارند تا از حقوق شهروندان ایرانی دفاع کرده و در راستای آبادانی ایران زمین بکوشند.
اما از آنجایی که هیچ کدام از آقایان نماینده مجلس، کمترین تعلق خاطری به ایران و کوچکترین علاقه ای به ملت سرگشته و درمانده ایرانی ندارند، وضعیت اُسرای فلسطینی را مهم تر از شرایط اسفبار زندانیان عقیدتی – سیاسی ایران که در سلول های تنگ و تاریک زندان اوین و یا دیگر زندان ها و تحت بد ترین شکنجه های جسمی و روانی قرار دارند، دانسته و همگی با هم بیانیه ای برای دفاع از حقوق اُسرای فلسطینی نوشته و امضا کرده اند.
فرتور بانوی گرانقدر نسرین ستوده را به همراه همسر محترم شان نشان می دهد. نسرین ستوده حتی اجازه ملاقات با فرزندانش را نیز ندارد و بر روی دستمال های کاغذی برای شان نامه می نویسد. حال اگر نمایندگان مجلس ذره ای شرف و وجدان داشتند، برای آزادی نسرین ستوده ها بیانیه می نوشتند و یا برای اُسرای فلسطینی؟
انگار نه انگار که در ایران خودمان، زندانیانی هستند که سال هاست کمترین تماسی با خانواده های خود نداشته اند و در بدترین شرایط موجود و بلا تکلیف و بی خبر از آینده شان، عمرشان در پشت میله های سرد سلول های تنگ شان، هدر می رود. انگار نه انگار که بسیاری از بانوان و مادران ایرانی به جرم بیان سخن حق و دفاع از آزادی، از در آغوش کشیدن فرزندان شان محروم گشته و معلوم نیست که آیا بار دیگری جگر گوشگان شان را خواهند دید و یا خیر؟
نمایندگان بی شرافت و خود فروخته مجلس، به جای رسیدگی به شکایات مردم از وضعیت سخت زندگی های شان و رشد سرسام آور تورم و گرانی کمر شکن و یا تلاش برای ایجاد شغل های تازه و استخدام میلیون ها نفر کارگر شریف و زحمتکش که به دلیل واردات گسترده آقا زاده ها از چین، کارشان را از دست داده و خانه نشین گشته اند؛ سرمایه و دارایی ملت ایران را دزیده و جیب های گشادشان را پُر کرده و وقت کاری شان را نیز با نوشتن بیانیه برای دفاع از ملت لبنان و فلسطین تلف می کنند.
به گزارش کمیته گزارشگران حقوق بشر ، اکنون ۲۵ نفر از زندانیان عقیدتی- سیاسی زن در بند نسوان زندان اوین به سر می برند. در این گزارش که از سوی کمیته گزارشگران حقوق بشر تهیه شده است، آخرین لیست از زندانیان این بند به همراه اتهامات وارده و میزان محکومیت آن ها آورده شده است. لطفن به احکام وحشیانه و ضد انسانی حکومت امام زمانی نگاه کرده و از خود بپرسید که آیا شما توانایی اسیر بودن در آن زندان های ترسناک را حتی به مدت یک ساعت دارید؟
آیا نمایندگان ضد ایرانی مجلس که وظیفه شان دفاع از حقوق شهروندی مردمان ایران و تلاش برای بهبودی شرایط زندگانی ایشان و آبادانی هر چه بیشتر کشور است، از نام و نشان زندانیان عقیدتی – سیاسی و شرایط دردآور زندگی شان بی خبرند؟ و اگر از وضعیت بانوان رنج دیده و بیماری همچون نرگس محمدی که در زندان دچار فلج عصبی شده است، آگاهند چرا به جای رسیدگی به شرایط ایرانیان، برای اُسرای بیگانه فلسطینی دل سوزانده و بیانیه می نویسند؟ آیا نمایندگان مجلس کمترین حدی از عِرق ملی و عشق به هم میهنان خود را در وجود نکبت بارشان دارند؟
به راستی باید به حال ملتی که نمایندگانش در خانه مردم، غصه بیگانگان را خورده و در اندوه اُسرای فلسطینی به سر برده و برای مردم لبنان و بحرین ماتم سرایی می نمایند، اما برای مردم خودشان کم ترین ارزشی قائل نبوده و چگونگی زندگانی دردناک هم وطنان شان برای ایشان سر سوزنی اهمیت ندارد، خون گریست. به راستی مقصر کیست؟ مردم ایران که در برابر این نا مردمی ها سکوت کرده اند و یا دولت و نمایندگان خود فروخته اش؟
فرتور رفتار وحشیانه نیروهای بسیج و انتظامی را با بانوان ایرانی به روشنی نشان می دهد، نکته ای که بیش از رفتار تاسف بار سگان ولایت با آن زن بی نوا عذاب دهنده است، حضور مردان ایرانی در این صحنه و بی تفاوتی آن ها نسبت به فاجعه ای است که برای بانوی هم وطن شان رخ داده است. ایرانیان نسبت به مسائل دردآوری که در ایران زمین و دنیای پیرامون شان شکل می گیرند، بی نهایت بی تفاوت بوده و همواره سکوت می کنند. به راستی مشکل اصلی کجاست؟ حکومت اسلامی و یا مردمی ترسو و بی تفاوت؟
