دو واقعه ی تاسّف بار

در هفته ای که گذشت، ایران سفیر خود در سازمان ملل را معرفی کرد. به!به! جناب حمید ابوطالبی فیلشان یاد هندوستان کرده و می خواهند به کشور امریکا رفته و سفیر ایران در سازمان ملل شوند! واقعا که خاک کاهو بر سر ما! ایران آدم کم داشته است و میان این همه آدم یک گروگانگیر آنهم یک شاخ شکسته را برای حضور در نیویورک و سفیری ایران در سازمان ملل انتخاب شده است.
این دیپلمه البته بشدت از سوی دولت روحانی حمایت می شود و مشخص است که حضور او تنها بعنوان یک سفیر در سازمان ملل نخواهد بود و همکارانی که او با خود می برد گروهی هم سفره و هم مسلک او خواهند بود و کمترین ضرر این امر ،آبرو ریزی برای ایران و ایرانیان خواهد بود.

(حمید ابوطالبی یکی از دانشجویان تندروی ماجراجویی ایران در گروگانگیری حماقت آمیز اعضای سفارت امریکاست. چگونه امریکا می تواند به این شخص ویزا بدهد؟)

همچنین ایراندوست گرانمایه و کهنسال پروفسور ریچارد فرای از دنیا رفت. کسی که از طرف دهخدا لقب ایراندوست گرفته بود. این مرد بزرگ که به چندین زبان مختلف مسلط بود تحقیقات بزرگی را در خاورمیانه و چین دارد که با آشنایی با فرهنگ ریشه دار ایرانیان ناگهان مست این فرهنگ باستانی شد بطوریکه بیش از ۵۰ سال فقط به جمع آوری منابع و تالیف و مطالعه درباره ی ایران پرداخت.

او که بزرگترین ایرانشناس معاصر ماست از شاگردان پروفسور گریشمن بود و در واقع مطالعات او را ادامه داده است.او در تحقیقات بسیار وسیعش به ریز بینی و یافتن نکات ظریف فرهنگ ایران مشهور است و اولین کسی است که  کتیبه ی آرامی مقبره کوروش کبیر را رمزگشایی کرد. ریچارد فرای همواره یکی از مدافعان نام خلیج فارس بوده است و جمله ی مشهوری درباره اعراب دارد:

“اعراب به زودی قدرت ایران و زبان فارسی در شکل‌گیری تمدن اسلامی را خواهند فهمید. شاید آنها آرزو کنند که گذشته را فراموش کنند، ولی این کار پاک کردن جوهره پایه‌های روحانی، اخلاقی و فرهنگی خودشان است. بدون میراث گذشته و احترام به آن، شانس کمی برای پایداری و رشد مناسب وجود دارد.”

(در این نقشه که در موزه امارات نگهداری می شود نام Persian با ناشی گری پاک شده است و آسیب بزرگی به آن زده شده است. ریچار فرای درباره ی این اعمال اعراب گفت:”اعراب به زودی قدرت ایران و زبان فارسی در شکل‌گیری تمدن اسلامی را خواهند فهمید. شاید آنها آرزو کنند که گذشته را فراموش کنند، ولی این کار پاک کردن جوهره پایه‌های روحانی، اخلاقی و فرهنگی خودشان است. بدون میراث گذشته و احترام به آن، شانس کمی برای پایداری و رشد مناسب وجود دارد.”)

او تسلطی عجیب به تاریخ ۲۵۰۰ ساله ی ایران داشت و بر خلاف اکثر مورخین که گوشه ای از تاریخ و فرهنگ ایران را تخصص قرار می دادند، گستره ای از پیش از هخامنشیان تا آخر صفویه  مو به مو  تشریح می نمود و مقالات وی کمک بزرگی به شناسایی فرهنگ و تمدن نیاکان ما داشته است.

آنچه ما یه ی شرمساری است

ریچارد فرای براستی از بسیاری (و شاید همه) از ما که ادعای ایرانی بودن داریم ،ایرانی تر بود. او وصیت کرده بود که بسان استادش “آرتور پوپ ” در کنار زاینده بخاک سپرده شود. این که یک امریکایی آرزو کند مزارش در کنار زاینده رود باشد،افتخار است چه برای او و چه برای ما؛اما گروهی اراذل و اوباش با حمله به آرامگاه آرتور پوپ و همسرش و نوشتن شعار “مرگ بر امریکا” و جاسوس امریکایی خواستار تخریب آرامگاه وی شدند. این مایه ی شرمساری ایران و ایرانی است.

این که به پیکر مرده ی دو انسان ایران شناس توهین شود و خواستار تخریب مقبره اش شوند. شرممان باد که یک امریکایی دانشمند که ما را بما بیشتر شناسید ،اجازه نمی دهیم که در خاک ایران دفن شود…. شرممان باد که امروز دولت تاجیکستان اعلام کرد که حاضر است جسد فرای را بپذیرد و در آرامگاهی در خور شآن و مقام او بر پا کند.آرامگاهی که می تواند موج علاقمندان به خدمات او و توریست ها را در سرتاسر جهان بدا نقطه کشاند.

(دولت تاجیکستان اعلام کرد که حاضر است جسد ریچارد فرای را بپذیرد. این خلاف انسانیت است که جسد او را بلاتکلیف به ایران راه ندادند . براستی امروز ایراندوستی درد و مصیبت بزرگی برای فرد است و یا آن که انسانیت در ما مرده است!.)

آیا فرهنگی که ریچارد فرای از آن می گفت این است؟

متاسفانه در فرهنگ ایران امروز نوعی خشونت ضد انسانی و انسان ستیزی نهفته است. این انسان ستیزی را می توان از دوران نواب صفوی تا خشونتهای پیش و پس از انقلاب دید. انسانیت بر همه چیز اولویت دارد و نمی توان مقام انسانیت را به سخره گرفت. این نادیده گرفتن انسانیت بارها به ضرر مردم ایران تمام شده است. ما همواره در قهقرای فرهنگ گذشته غرق می شویم و با توهین به دنیا خود را برتر می خوانیم، غافل از این که ادب و انسانیت بزرگترین پیام فرهنگ نیاکان ماست.

چامه های فردوسی و رودکی و سعدی و سدها چامه سرای زبردست همه از با ادبی و در پرده سخن گفتن ایرانیان حکایت دارد.اما امروز ما را چه شده است که از دیوار سفارت بالا می رویم و آنرا تخریب می کنیم؟. امروز ما را چه شده است که برای دیدن مراسم اعدام سر و دست می شکنیم؟. امروز ما را چه شده است که سفیر ما در سازمان ملل یک گروگانگیر است؟. آیا فرهنگی که ریچارد فرای می گفت این است؟.

(ریچارد فرای با بررسی متون و تصاویر آتشکده بیشاپور فهمید که این آتشکده در گذشته دارای سقف بوده است و معماری آن با نظریات سابق تفاوت دارد.)

آیا لیاقت این ملت همان سفیر گروگانگیر است؟

اینها که به سفارتها حمله کردند… اینها که به اعمال تروریستی در خارج از ایران با نام سپاه قدس مشغولند. اینها که مانند خمینی بعد از ۱۵ سال به ایران باز می گردند و هیچ احساسی ندارند… اینها ایرانیند. خامنه ای جنایتکار و پسر هیولایش مجتنی هم ایرانیند. لیاقت اینها همان است که یک گرو گانگیر سفیرشان باشد.

اما آیا ایرانیان با ادب و مهمان نواز،ایرانیان خونگرم و هنرمند،ایرانیان با حیا و متفکری که سده ها هنر معماری و چامه هایشان از هند تا استانبول را فرا گرفته بود ، فقط همین آقایان جانی و تروریست هستند؟.  آیا ریچارد فرای به خمینی و دار و دسته ی قاتل و دزدش علاقه داشت و یا به کوروش و فردوسی و دهخدا؟. ملت ایران اگر آن ملتی باشد که همیشه در زبان و کلام ریچارد فرای می شنیدیم،لیاقتش بیش از یک جاسوس و خرابکار بنام حمیدابوطالبی است.

(پروفسور فرای می گوید که می خواهد در ایران بزرگ که پهنایش از چین تا ترکیه است دفن شود. او مخصوصا اصفهان را انتخاب می کند که مرکز تمدن ایران است.با تمام نا ملایمات حکومت آخوندی او تاکید دارد که می خواهد در اصفهان دفن شود… کاش مردم اصفهان قدر او را می دانستند)