نظام آموزشی حکومت اسلامی با جَعل و تَحریف تاریخ باستان و مُعاصر ایران زمین، یک تاریخ دروغین را، به عنوان حَقیقت مَحض به خورد کودکان، نوجوانان و جوانان ایرانی داده و از مزدوران و شخصیت هایِ وطن فروش و خائنی همچون میرزا کوچک خان جنگلی و یا شیخ فضل الله نوری، قَهرمانان میهن پرستی ساخته است.
داستان غم انگیز زندگی و اعدام بی رحمانه عاطفه رجبی سهاله که در ۱۶ سالگی به عنوان زنی ٢٢ ساله و عامل خدشه دار شدن عفت عمومی، توسط قاضی حاج رضایی (رئیس دادگستری نکا) به اعدام محکوم شد.تنها گوشه ای از جنایات دهشتناک مذهبی و زن ستیزانه رژیم اسلامی در شکنجه و تجاوز و قتل عام زنان و دختران این سرزمین است.
زشت ترین اتهام زن ستیزی که رژیم جهنمی اسلامی به ریحانه وارد کرده این که به قصد کشتن وارد خانه مقتول شده و با خود کارد آورده . این ادعاهای پوچ سرپوش گذاشتن بر روی حقیقت است.زیرا او قصد تجاوز به ریحانه بینوا را داشته. کشته شدن مردک عیاش اطلاعاتی یک قتل غیر عمد ولی قصاص ریحانه یک جنایت و قتل عمد است.
زنان توانایی حضور در همه جای اقتصاد و سیاست را دارند، اگر که بال پرواز ایشان شکسته نشود. اگر که بایشان تلقین نشود که «زندگی همین چهار دیواری و آشپزخانه است.»
آیا مردمان هند، روز درگذشت نادر شاه افشار را روز عزای ملّی اعلام می کنند که ما روز کشته شدن حسین ابن علی را روز گریه و زاری و ماتم کرده ایم؟ آیا یهودیان جهان روز خودکشی هیتلر را به سوگواری می نشینند که ما باید برای حسین، یا علی عزاداری کنیم؟!
اکنون که تمامی مردمان شریف ایران زمین سوگوار مصیبت قربانیان اسید پاشی و خواستار شناسایی و محاکمه و مجازات عاملین این جنایات ضد بشری اند، حکومت اسلامی در کمال بی شرمی و بی آبرویی، مرگ و عذاب بانوان قربانی را نادیده گرفته و به جای آن، ۲ روز عزای عمومی برای مرگ آیت الله مهدوی کنی، اعلام کرده است!
بی گمان ما به دوره توحش و بربریت بازگشته ایم. دوران حکومت های خونخوار کلده و آشور، و یا به دنبال آن بیابان گردان عربستان که با سبعیت و وحشیگری به مردم آن روزگار یورش می بردند، گروهی را قتل عام، و دست، پا و چشم بسیاری را از بدن جدا می ساختند. به زنان تجاوز کرده، ودر بازار به فروش آنان می پرداختند.
ملت شریف ایران که پَس اَفکندِ هزاران سال مظلومیت و ستمدیدگی و استبداد زدگی است، هیچگاه در طولِ تاریخش آزاد نبوده و طعم آزادی را نچشیده است! این مردمان استبداد پرور و مستبد دوست، از مسئولیت آزاد زیستن فرار کرده و ترجیح می دهند که مسئولیت هدایت و پیشبرد ملت بر دوش یک نفر باشد.
