کتر مصطفی بادکوبه ای حماسه سرای بزرگ ایرانی، و شاعر جوان، هیلا صدیقی، با چکامه های انقلابی و میهنی خود مرکز خلافت جور وستم ولی وقیح را به لرزه در آورده اند، و پیوسته مورد آزار و شکنجه رژیم کشتارگر قرار دارند.
در لحظات حلول سال نو، در کنار سفره هفت سین، به یاد عزیزان پرپر شده و به زیر خاک فرو رفته در این ۳۳ سال به سوگ نشسته و برای رهایی و آزادی دیگر دلاور زنان و مردانی که در زندان های سرد رژیم به سر می برند، تلاش مان را چند برابر می نماییم.
مزدوران، فرصت طلبان، کاسه لیسان، بزدلان، ساندنیست و لاش خوران، خردباختگان و خرافه گرایان، ضد ایرانی، و «خودی ها» ی رژیمند که به نام امت مسلمان و لشکر چند میلیونی خمینی نام گرفته اند. دیگر مردم، «ناخودی ها» و بیگانگانند که «خس و خاشاک»، و یا «میکرب» نامیده می شوند.
ای خواهرم، ای مادرم، لب هایت را به گناه زن بودن دوختند و دم نزدی، زبانت را به جرم نالیدن از ستم بریدند و صدایت در نیامد. آزادیت را خلاصه کردند در نفس کشیدن، آنهم در حصار خانه و آشپزخانه. با وقاحت و بی شرمی تو را ضعیفه نامیدند. جسارت را بدانجا رساندند که با مبلغی به نام مهرتو را به نا انسانی فروختند.
آقایان کروبی وموسوی در بازداشت خانگی، و زندانی درون زندان بزرگ به سر می برند. ولی وقیح با افزودن شکنجه و تجاوز به زن و مرد به وسیله سربازان اسلام (بسیجی ها)، و مزدوران سوریه، لبنان، و نوار غزه، از حجت الاسلامی به درجه آیت اللهی رسیدند.
برای هم آهنگی و قیام سرتاسری در ایران، لازمست جنبش سبز باید خانه تکانی کند: هدف باید سرنگونی رژیم و برقراری حکومت سکولار دموکرات باشد و تمامی مردم از همه اقشار و با هر باور و عقیده ای، حق آزادی بیان و اظهار دیدگاه های خویش را داشته باشند و مردم را به دو دسته خودی و غیر خودی، تقسیم نکنند.
دزدان و غارتگران ایران به نام نمایندگان مردم که از گوشت وخون ملت فربه شده اند، با پذیرش نوکری ولی وقیح، علیه پیشگامان خروش مردمی عربده می کشند، و درخواست ادامه جنایت رژیم دارند. زهی بی شرمی، زهی گستاخی، و نمک نشناسی.
خلیفه نامبارک که سی سال کنگر خورده و لنگر انداخته، مانند ولی وقیح نمی خواهد از جای نرم و گرم خود جا به جا شود.
